Osoby związane z Włocławkiem
Wincenty Albrecht Bojańczyk
Przemysłowiec , działacz społeczny.
Urodził się 5 IV 1850 roku we Włocławku, był synem Rafała (1824 — 1885), obywatela miasta Włocławka oraz właściciela browaru i Eleonory Ludwiki z domu Albeter (1826 — 1886). Dzieciństwo spędził we Włocławku. Elementarne wykształcenie zapewne otrzymał w domu. Od młodzieńczych lat był przygotowany przez ojca do objęcia po nim rodzinnego browaru. W tym celu jakiś czas przebywał w Warszawie, gdzie odbył zawodową praktykę w jednym z największych browarów, prawdopodobnie w browarze Junga.
Prowadzenie własnej działalności gospodarczej W.Bojańczyk rozpoczął w 1876 roku od uruchomienia oberży na terenie folwarku Łanieszczyzna. Folwark ten znajdował się wówczas w wieczystej dzierżawie jego rodziców. Wspomniana oberżę prowadził bardzo krótko maksymalnie do 1878 roku. W 1879 roku ojciec przekazał mu swój, wtedy już dynamicznie rozwijający się browar.Zakład mieścił się we Włocławku przy ulicy Łęgskiej. na tym przedsiębiorstwie i jego dalszym rozwoju W.Bojańczyk skoncentrował swoje wysiłki. Początkowo odnosił w tym względzie znaczne sukcesy. W latach 1879 — 1884 wartość produkcji browaru wzrosła z 32tys. do 56 664 rb, czyli o blisko 57 procent. Produkował piwo bawarskie i zwyczajne. Rozwój firmy zatrzymał, na pewien czas, kryzys gospodarczy lat 80. XIX w. Tylko w latach 1884 — 1887 wartość produkcji browaru spadła o ponad 50 procent.
W 1886 roku po śmierci drugiego z rodziców, W.Bojańczyk stał się właścicielem następnego niewielkiego browaru, który w 1879 roku jego ojciec nabył od Żyda Abrama Brauna. W nowy zakład nie inwestował. jako odrębne dwa browary, W.Bojańczyk prowadził je do 1893 roku. W tym roku - po wyeliminowaniu jedynej konkurencji w mieście (browaru Karoliny Wąsikowej) - całą produkcję piwa skoncentrował w jednym przedsiębiorstwie. Do 1914 roku zakład W.Bojańczyka był jedynym browarem we Włocławku i jedynym z największych browarów w guberni warszawskiej. Od około 1905 roku w kierowaniu i zarządzaniu przedsiębiorstwem i resztą najątku pomagał mu syn Jerzy Zygmunt.
W latach 1879 — 1913 - dzięki zaangażowaniu, przedsiębiorczości i wiedzy W.Bojańczyka — browar dynamicznie sie rozwijał. W tym czasie wartość jego produkcji brutto wzrosła do blisko 106 tyś rb. a zatrudnienie do 34 osób. W Bojańczyk stale unowocześniał zakład, wprowadzał nowe technologie produkcji i poszerzał jego ofertę handlową. Tylko w latach 1880 — 1887 wartość browaru nieruchomości oraz wyposażenie wzrosła z 50 do 80 tys rb, natomiast w 1905 roku jego kapitał zakładowy wynosił 150 tys rb. Z czasem przy browarze uruchomił słodownię. Na początku XX wieku oprócz kilku gatunków piwa (kujawskiego, bawarskiego, pilzneńskiego i momonachijskiego) wyrabiał też słód (bawarski, pilzneński i palony). Produkcję zdobywał głównie na terenie Kujaw wschodnich, ziemi dobrzyńskiej oraz w miejscowościach leżących przy linii kolejowej warszawsko — bydgoskiej.
Wincenty Bojańczyk do końca swojego życia nie prowadził żadnej innej działalności gospodarczej. Zarabiane na produkcji piwa pieniądze inwestował głównie w sam browar oraz inne nieruchomości. Do 1907 roku gromadził majątek ruchomy i nieruchomy, którego wartość szacowano na sumę 165 tys rb. W tymże roku we Włocławku posiadał trzy morgi ziemi, przylegające do folwarku Łanieszczyzna, oraz kilka innych nieruchomości — dwie połozone przy ulicy Stodólnej, jedną przy ulicy Łęgskiej i jedną przy ulicy Żelaznej obecnie Kościuszki. W tym samym 1907 roku był też właścicielem ogrodu z kawałkiem gruntu, leżącym nad Wisłą, oraz nieruchomości położonej w Lipnie przy ulicy Płockiej.
W 1907 roku W Bojańczyk - z powodu problemów zdrowotnych - wycofał się z aktywnej działalności gospodarczej i upoważnił swojego syna, Jerzego Zygmunta do samodzielnego kierowania całym przedsiębiorstwem. Nadal pozostawał jednak jego jedynym właścicielem. Jerzego Zygmunta uczynił wtedy też głównym swoim spadkobiercą. Do 1916 roku kilka razy zmieniał testament. W tym roku główną swoją spadkobierczynią uczynił swoją córkę Irenę Anielę Haack. Testament nie obejmował browaru, który nadal pozostawał pod zarządem Jerzego Zygmunta. Na początku I wojny światowej browar W.Bojańczyka przerwał produkcję i został zamknięty. Do dońca 1915 roku realizowano tylko zamówienia, wyprzedając zapasy z magazynów fabrycznych. Po konfiskacie przez Niemców koni zaprzestano i tej formy działalności. Po wojnie nie udało sie szybko uruchomić fabryki. Na początku 1921 roku W.Bojańczyk sprzedał browar i słodownię nowo utworzonej spółce akcyjnej "browar i Słodownia S.A. we Włocławku:, Spółke utworzył jego syn Jerzy Zygmunt m.in. ze swym szwagrem - ziemianinem Arturem Haackiem.
Wincenty Bojańczyk w swoim zyciu nie koncentrował sie tylko na działalności gospodarczej czy pomnazaniu zysków i wychowaniu dzieci. Uczestniczył też aktywnie w zyciu społecznym Włocławka. Jako młody człowiek zaangażował się w pracę na rzecz Włocławskiej Ochotniczej Straży Ogniowej, powstałej w 1874 roku. W tymże roku został jednym z pięciu dziesiętników. W latach następnych podejmował próby objęcia ważniejszych stanowisk w tym stowarzyszeniu. Między innymi w 1879 roku kandydował na naczelnika straży. Spośród siedmiu kandydatów na naczelnika straży. Spośród siedmiu kandydatów otrzymał wtedy najmniej głosów. Sytuacja zmieniła sie w latach 80. Na pewno w 1888 roku wygrał wybory na naczelnika straży. Został wtedy "Naczelnikiem Ochotników". Funkcję tę pełnił przez wiele lat. Był aktywnym działaczem stowarzyszenia. W 1893 roku w dowód uznania za zasługi, otrzymał od znanych i szanowanych członków straży puchar pamiątkowy. Nie znamy daty rocznej wybrania W.Bojańczyka na członka honorowego towarzystwa włocławskiej straży. Na pewno miało to miejsce między 1891 a 1896 rokiem. W 1890 roku dzięki jego zaangazowaniu i wsparciu finansowemu przy straży powstała orkiestra dęta.
Wincenty Bojańczyk pełnił też szereg innych funkcji społecznych. Między innymi w 1887 roku wybrany został na członka Włocławskiego Komitetu Leśnego. Był również współzałożycielem i członkiem Włocławskiego Towarzystwa Rzemieślników i Przemysłowców, które powstało w 1905 roku. Miał swój udział w utworzeniuwe Włocławku, na początku XX wieku, 7 — klasowej Szkoły Handlowej. Wszedł w skład Komitetu Obywatelskiego, który uzyskał zgodę na otwarcie szkoły. Na początku XX wieku był jakiś czas, prezesem dozoru kościelnego włocławskiej parafii rzymskokatolickiej, czyli zarządu parafii. Jeszcze przed wybuchem I wojny światowej — z powodu wspomnianych kłopotów zdrowotnych - W.Bojańczyk wycofał się z aktywnej działalności w strukturach włocławskiej straży. Nie angażował się też w innego typu przedsięwzięcia o charakterze społecznym.
Wincenty Bojańczyk zmarł 26 I 1926 roku we Włocławku. Tutaj został pochowany w rodzinnym grobowcu.
W małżeństwie zawartym 13 VII 1880 roku w Kościelnej Wsi z Heleną Marianną Anną Kocent Zielińską, córką ziemianina Antoniego Koncenta Zielińskiego -właściciela Kościelnej Wsi i nieżyjącego wtedy Olimpii Antoniny z domu Borodzicz, miał pięcioro dzieci: wspomnianego Jerzego Zygmunta (1881 — 1947), żonatego z Klementyną Kleczkowską; Irenę Anielę (ur. 2 X 1882), zamężną z Arturem Haackiem, właścicielem kilku majątków ziemskich w okolicach Włocławka; Łucję Barbarę (ur. 4 XII 1883), zamężną z mieszczaninem warszawskim Janem Maurycym Temlerem, od 1904 roku zamieszkałą wraz z mężem w Warszawie; Marię Klotyldę (ur. 3 VI 1885), zamężną z Ludwikiem Rajchmanem, zamieszkałą wraz z mężem od 1908 roku w Warszawie; Michała Zefiryna (ur. 26 VIII 1886), późniejszego właściciela największych na Kujawach wschodnich: cegielni parowej i przedsiębiorstwa budowlanego, które odziedziczył po wuju Leonie Bojańczyku — jedynym bracie Wincentego. Wszystkie dzieci W.Bojańczyka urodziły się we Włocławku.
Waldemar Przybecki
Animator kultury, twórca i prezes dyskusyjnego klubu filmowego "Ceramik", organizator przeglądów polskich filmów fabularnych we Włocławku.
Urodził się we Włocławku w 1941 roku. Podczas odbywania służby wojskowej w Świeciu nad Wisłą zdobył uprawnienia kino operatora. Po wyjściu z wojska rozpoczął pracę we Włocławskich Zakładach Ceramiki Stołowej (WZCS) jako modelarz. W przyzakładowej świetlicy, wykorzystując swoje umiejętności kinooperatorskie, założył działającą przy Związkach Zawodowych sekcję filmową. Trzy razy w miesiącu, w każdą niedzielę, wyświetlał filmy dla pracowników "Ceramiki" i ich dzieci.
Na fali pozytywnej mody na Dyskusyjne Kluby Filmowe, które powstawały w całej Polsce, 13 IX 1978 roku działalność rozpoczął włocławski DKF "Ceramik". Początkowo seanse odbywały się w świetlicy WZCS przy ulicy Płockiej. Następnie DKF "Ceramik" przeniósł się do młodszego włocławskiego kina "Wisła", zbudowanego w czynie społecznym. Pierwszą imprezą na szeroką skalę, zorganizowaną w Wiśle" był Przegląd Filmów Rysunkowych z Krajów Demokracji Ludowej. Na ambitnie zaplanowany przegląd dzieł filmowych Akiro Kurosawy, przyjechał, zaproszony przez Waldemara Przybeckiego, krytyk filmowy Leon Bukowiecki. Od tej pory towarzyszył większości poczynań włocławskiego DKF-u.
W 1981 roku Waldemar Przybecki uczestniczył jako gość w VIII Festiwalu limów Fabularnych w Gdańsku. Tam narodził się pomysł, aby we Włocławku, pod egodą "Ceramika", zorganizować "Mały Gdańsk". I Przegląd Polskich Filmów Fabularnych "Włocławek 82" odbył się w sali kina "Bałtyk". Kierownikiem artystycznym mianowano Leona Bukowieckiego, konsultanta DKF "Ceramik". Po drugim przeglądzie, podczas którego gościli we Włocławku m.in. Gustaw Holoubek, Zbigniew Zapasiewicz, Dorota Stalińska, Olgierd Łukasiewicz i Jerzy Toeplitz, zapadła decyzja, że "Ceramik" musi mieć własne kino. Wybrane miejsce — świetlicę na terenie starego "Fajansu" przy ulicy Kościuszki. Otwarcie odbyło się 18 II 1984 roku.
W sumie Waldemar Przybecki wraz ze współpracownikami zorganizował trzynaście Przeglądów Polskich Filmów Fabularnych we Włocławku. Przez dwa lata prowadził też kino "Zdrój" w Ciechocinku. Ostatnie lata życia spędził w Domu Pomocy Społecznej we Włocławku. W tym czasie powstała jego książka Miłośc do X Muzy. Historia Dyskusyjnego Klubu Filmowego "Ceramik" we Włocławku, wydana w roku 2007 przez Oficynę Wydawniczą "Lega" Włocławskiego Towrzystwa Naukowego. Historia zawarta w tej książce, spisana przez wieloletniego prezesa DKF, obejmuje lata 1966-2001.
Waldemar Przybecki zmarł 25 XI 2008 roku i został pochowany na cmentarzu komunalnym we Włocławku przy al. Chopina.
Był wdowcem, żona Halina zmarła w roku 1999. Pozostawił dwoje dzieci syna i córkę.
Jan Kowalczuk Obniski
Kapitan Wojska Polskiego, żołnierz 14 pułku piechoty.
Urodził się 13 VI 1883 roku w Drohiczynie nad Bugiem, w rodzinie Stanisława i Zofii z Jurczuków. W okresie I wojny światowej służył w armii rosyjskiej. Od 1 XI 1916 roku był w 1 Kaukaskiej Brygadzie Zapasowej, a od 27 VI 1917 roku w 2 Kaukaskim Pułku Pogranicznym jako dowódca plutonu. Od 8 III 1918 roku pełnił funkcję dowódcy plutonu w 2 Opmiańskim Pułku Strzeleckim, a od połowy 1918 roku służył w IV Dywizji Generała Żeligowskiego jako dowódca plutonu karabinów maszynowych. Był dwukrotnie ranny. Od dnia 1 VII 1919 roku był dowódcą plutonu w 14 pp.
Po wstąpieniu do Wojska Polskiego, na czas od 12 IX do 28 IV 1921 roku przydzielony został do dowództwa 7 Brygady Piechoty jako oficer ordynansowy. W okresie 29 IV — 10 X 1921 pełnił funkcję komendanta Placu Zambrów, a od 11 X 1921 roku powrócił do 14 pułku piechoty jako dowódca plutonu. Od 1 II 1922 roku przebywał w Szkole Podchorążych w Warszawie na kursie i po ukończeniu go powrócił 18 VII 1922 roku do 14 pułku piechoty na stanowisko dowódcy kompanii. W okresie od 25 XI 1922 do 29 I 1923 roku zapoznawał się z pracą wyższych dowództw w Oddziale I Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu. 30 I 1923 roku powrócił do 14 pułku piechoty na stanowisko dowódcy kompanii. Uczestniczył następnie w kursie w Centralnej SZkole Strzeleckiej w Toruniu w dniach 29 VII — 14 XII 1923 roku. Od 15 XII 1923 roku był dowódcą plutonu w 14 pułku piechoty we Włocławku, a od 7 IV 1924 roku przebywał na kursie oficerów żywnościowych przy Kierownictwie Rejonowym Intendentury w Toruniu. 28 VII 1924 roku powrócił z kursu do pułku na stanowisko sowódcy plutonu, a od 31 VIII 1925 do 30 XII 1925 roku był dowódcą kompanii. Od 10 VI 1927 roku pełnił obowiązki dowódcy kompanii skadrowanej, a od 20 XI 1928 roku był adiutantem batalionu. W okresie 24 IX 1930 — 31 III 1931 roku pozostawał w dyspozycji dowódcy okręgu Korpusu Nr VIII. Z dniem 31 III 1931 roku przeszedł w stan spoczynku.
Żonaty, miał syna. Odznaczony w 1925 roku Medaille Interalliee de la Victoire.
We wrześniu 1939 roku po zmobilizowaniu do WP, był uczestnikiem obrony Twierdzy Brzeskiej. Kapitan ze starszeństwem od 1 I 1928 roku Odznaczony Krzyżem Walecznych i Medalem za wojnę 1918-1921.
Od jesieni 1939 roku przebywał w obozie jenieckim w Starobielsku. Zginął wiosną 1940 roku zamordowany przez NKWD w Charkowie.