Osoby związane z Włocławkiem

Juliusz Alfred Drapella

        porucznik piechoty Carskiej i Królewskiej Armii, generał brygady Wojska Polskiego, dowódca 27 Dywizji Piechoty, obrońca Włocławka 1939 roku.
 
     Urodził się 3 XI 1886 roku w miejscowości Wieprz Małopolski pow. żywiecki. Był synem Ludwika i Marianny z domu Mierowskiej. Do szkoły powszechnej i średniej uczęszczał w Kromieryżu (Morawy), którą ukończył w 1906 roku. W młodzieńczym okresie wyjechał do Wiednia, gdzie rozpoczął studia na politechnice Wiedeńskiej (1906-1907) i Akademii Handlowej (1908-1909). Między 1 X 1907 i 30 X 1908 odbył obowiązkową służbę wojskową w 100 pp armii austriackiej, po czym został przeniesiony do rezerwy. W okresie od 1 VIII 1914 do 18 VI 1918 pełnił funkcję dowódcy kompanii, a później batalionu w 56 pp armii austriackiej. W latach 1910-1914 był członkiem "Sokoła" w Żywcu.
     W Wojsku Polskim od 8 XI 1918 roku gdzie powierzono mu stanowisko dowódcy Zapasowego Batalionu WP w Żywcu. W 1920 roku został zweryfikowany oraz awansowany najpierw do stopnia kapitana, a w kilka miesięcy później do stopnia majora.
     Podczas wojny polsko — radzieckiej, w okresie 31 I — 27 V 1919 i 26 IX 1920 — 30 VI 1921, pełnił funkcje m.in. szefa sztabu Grupy generała F.Aleksandrowicza i generała F.Kraliczki — Krajowskiego, zastępcy szefa sztabu i szefa Oddziału Operacyjnego Szabu 4 Dywizji Piechoty, oraz szefa Sztabu, wywodzącej się z "Błekitnej Armii", 18 Dywizji Piechoty.
     Z uwagi na doświadczenie frontowe oraz posiadany zasób wiedzy w okresie marzec 1921 roku do 1922 roku J.Drapella został powołany na członka Komisji Weryfikacyjnej dla Oficerów byłej Armii Austriackiej.
     W dniu 20 XI 1922 roku został mianowany zastępcą szefa sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu nr II w Lublinie. Z dniem 1 IV 1923 roku przeniesiony został w stan nieczynny na okres 6 miesięcy bez prawa do poborów. Od października 1923 do listopada 1924 roku był słuchaczem Kursku Doszkolenia Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Po jego ukończeniu otrzymał dyplom oficera Sztabu Generalnego i z dniem 15 X 1924 przydzielony został do Dowództwa Okręgu Korpusu nr III w Grodnie na stanowisko szefa oddzaiłu Ogólnego.
     W dniu 1 XII 1924 roku prezydent RP Stanisław Wojciechowski awansował go na pułkownika ze starszeństwem z 15 VIII 1924 roku i 46 lokata w korpusie oficerów piechoty, a generałem brygady został 1 I 1934 roku.
     W dniu 2 XI 1924 roku przeniesiony został na identyczne stanowisko — jak w Grodnie — w sztabie Dowództwa Okręgu Korpusu nr VI we Lwowie. Po wypełnieniu powierzonej misji przeniesiono go na stanowisko dowódcy 73 pp w katowicach, którym był od października 1925 do maja 1927 po czym powierzono mu stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej 27 Dywizji Piechoty w Kowlu (zachodnia Ukraina). Stanowisko to zajmował do 29 XI 1939 roku by z tym dniem zostać mianowanym na stanowisko dowódcy dywizji.
     Generał J. Drapella z 27 Dywizją Piechoty, w okresie kampanii wrześniwej 1939 roku brał udział w walkach z hitlerowskim najeźdźcą w składzie armii "Pomorze". przejściowo był dowódcą grupy oeracyjnej własnego imienia w składzie tej armii. Od początku mobilizacji jego oddziału toczyły bardzo ciężkie boje począwszy od Terespola Pomorskiego, Świecia, torunia, Aleksandrowa Kujawskiego, Machnacza do Krzywej Góry. W dniach 9-12 IX 1939 roku 27 Dywizja Piechoty była formalnie i praktycznie na straży tyłów armii i broniła rejonu Włocławka i Brześcia Kujawskiego, prowadząc ciężkie walki w rejonie Osięcin, Nowego Młyna, Wieńca i Pikutkowa, po czym przegrupowano ją na linię obrony obejmującą przednim skrajem Włocławek, rzeczkę Zgłowiączkę , rzekę Przedpolną, Dębicę, Łagiewniki, Nakonowo, Gołaszewo, oraz obronę na linii Stary Mielęcin, Warząchewka Niemiecka i Warząchewka Polska.
     Podczas tych walk dotkliwe straty poniósł 122 pp niemieckiej. Oddziały generała J. Drapelli w nocy 12/13 września przeszły do lasów w okolicach Kowala, stwarzając obronę na linii Dobrzyń nad Wisłą, Telążną Leśną, Dębniaki i Kowal, tworząc drugi rzut obrony na kowal, jezioro Rakutowskie i Więcławice. W dniach 14-15 września jego dywizja wraz z 15 Dywizją Piechoty nacierały pod Płockiem, gdzie 3 Dywizja Piechoty nieprzyjaciela zdobyła przyczółek na południowym brzegu Wisły. Oddziałomgenerała J.Drapelli udało się wyprzeć nieprzyjaciela z lasów Łackich, lecz nie udało się wyprzeć niemców za Wisłę. Po otrzymaniu rozkazu, w dniu 17 września, dywizja przebijała się w kierunku Warszawy. Na skutek zmasowanych nalotów samolotów Luftwaffe dotkliwe straty poniosła ona w rejonie Iłowa. Niektórym pododdziałom wraz z generałem  J.Drapellą udało się przebić do Puszczy Kampinowskiej, gdzie dalej toczyły zacięte boje. W drodze do twierdzy Modlin generał J. Drapella został cieżko ranny. Po kapitulacji Modlina, w dniu 29 września, został wzięty do niewoli oraz deportowany do oflagu VIIA w Murnau am Staffelsee (Alpy Bawarskie). Z nim przywbywali m.in. generał dywizji J. Rómmel, generał bygady S.Strzemiński, generał grygady F.Dindorf-Antkiewicz, generał brygady J.Zullauf i generał brygady W.Thommee. Po wyzwoleniu obozu w 1945 roku generał J.Drapella osiedlił sie we Francji.
     Za służbę wojskową generał J.Drapella został odznaczony: Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari V klasy, trzykrotnie Krzyżem Walecznym, Złotym Krzyżem Zasługi i innymi odznaczeniami
     Juliusz Drapella zmarł w Nicei we Francji 25 X 1946 roku, tam też został pochowany.
     Żonaty z Marią Zuzanną Stecką, nauczycielką, łączniczką AK. Z tego związku urodził się syn Andrzej (1929), kapitan żeglugi wielkiej od 1964 roku.
     W obiegu funkcjonuje medal projektu E.Olszewskiej — Borys, który wykonała Mennica Państwowa. Awers: Gen.Bryg. Juliusz Alfred Drapella D-ca 27 DP 1886-1964. Rewers: Stanowisko Polskich Działek PPanc oraz legenda otokowa Świekatorów, Świecie, Włocławek, Płock, Iłów.

Helena Teresa Cieślak

        nauczycielka, działaczka społeczna, animatorka krajoznawstwa i turystyki
 
     Urodziła się 30 X 1935 roku w Mikanowie gmina Lubanie, powiat aleksandrowski obecnie powiat włocławski. Była córką Stanisława Kapuścińskiego 1903-1980, kowala, i Bronisławy z Dziobów 1915-1990. Miała troje rodzeństwa: siostrę Zofię (zmarła jako dziecko) oraz dwóch braci — Stanisława (zmarł jako dziecko) i Waldemara urodzony w 1938 roku. Dzieciństwo przezyła w Mikanowie, lata młodzieńcze w pobliskim Kaźmierzewie, od 1966 roku mieszkała we Włocławku. Szkołę podstawową ukończyła w 1948 roku w Lubaniu, średnią — we Włocławku (Liceum Marii Konopnickiej, matura 1952 roku). Naukę kontynuowała w Zaocznym Studium Nauczycielskim w Toruniu kierunek geografia i biologia, dyplom w 1957 roku. W latach 1958-1962 studiowała na Wydziale Geograficzno — Biologicznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie; dyplom magistra geografii otrzymała 30 x 1962 roku. Ukończyła też — w roku szkolnym 1976/1977 — Studium Przedmiotowo — Metodyczne kierunek geografia w Piotrkowie trybunalskim oraz w 1981 roku — dwusemestralne podyplomowe Studium Rekreacji i Turystyki na Uniwersytecie Warszawskim. Pracowała jako nauczycielka w szkole Podstawowej w Lubaniu 1952-1962, Szkole Podstawowej nr 2 we Włocławku 1962-1963, następnie w II Liceum Ogólnokształcącym im Mikołaja Kopernika (1963-1977 we Włocławku. Od 1976 roku do przejścia na emeryturę (1988) pracowała na stanowisku wizytatora ds. krajoznawstwa i turystyki w Kuratorium Oświaty we Włocławku. Jako emerytka uczyła jeszcze, na zastępstwach, we włocławskich szkołach średnich: w II LO im. Mikołaja Kopernika, Liceum Ziemi Kujawskiej, Liceum Marii Konopnickiej oraz w Zespole Szkół Technicznych (1993-2004).
     Szczególne miejsce w życiu Heleny Cieślak zajmowały krajoznawstwo i turystyka ("Turystyka jest moim drugim życiem" — wyznała w jednym z wywiadów). W 1967 roku wstąpiła do Polskiego Towarzystwa Turystyczno — Krajoznawczego, przez wiele lat, aż do smierci, pełniła w tej organizacji szereg funkcji: opiekuna SKKT (1956-1962 w SP w Lubaniu, 1967-1977 w OO LO im. Mikołaja Kopernika we Włocławku (1978-2011), wiceprezesa Zarządu Wojewódzkiego we Włocławku (1978-1989), wiceprezesa Zarządu Oddziału Kujawskiego we Włocławku (1981-1989 i 1992-2011), sekretarza Oddziałowej Komisji Krajoznawczej (2001-2011), wiceprezesa (1995-1999) i sekretarza (1999-2011) Włocławskiego Koła Przewodników PTTK, członka Rady Programowej ds. Młodzieży przy Zarządzie Głównym (1984-2011), członka Wojewódzkiego Kolegium Instruktorów Krajoznawstwa Regionu (w województwie włocławskim — 1979-1999, w województwie kujawsko-pomorskim — 2001-2011). Aktywnie działała również w Polskim Towarzystwie Schronisk Młodziezowych, była wiele lat członkiem Zarządu Oddziału Wojewódzkiego , a nastepnie, po likwidacji województwa włocławskiego, Oddziału włocławskiego PTSM pełniła funkcję sekretarza, a od 1990 — wiceprezesa). Należała również do Polskiego Stowarzyszenia Turystyki. Proacowała w Wojewódzkiej Komisji Egzaminacyjnej dla Terenowych Przewodników Turystycznych. Była człowiekiem czynu, inicjatorką i organizatorką wielu wycieczek, dla dorosłych i dla młodzieży, turniejów, rajdów, zlotów (m.in. Złoty Liść Jesieni), szkoleń, warsztatów, konkursów. Szczególnie propagowała krajoznawstwo i turystykę w środowisku szkolnym, wykonując prace zawodową, jako czynna nauczycielka, wizytator kuratorium oświaty, przede wszystkim jednak działając społecznie. Inspirowała organizowanie wielu imprez szkolnych, międzyszkolnych, o zasięgu regionalnym m.in. współzawodnictwo szkolnych kół PTTK " O Złoty Kompas", młodziezowy konkurs "Polska Naszych Dni", popularyzowała zdobywanie odznak krajoznawczych, była współautorką regulaminu Odznaki Krajoznawczej Województwa Kujawsko — Pomorskiego oraz autorką odznaki "Mały Krajoznawca Okolic Włocławka".
     W znacznym stopniu jej dziełem jest Ogólnopolski Młodzieżowy Konkurs "Poznajemy Ojcowiznę" (autorka regulaminu, jrorka na szczeblu oddziałowym, wojewódzkim i centralnym). Dwukrotnie z jej inicjatywy (1995 i 2008) we Włocławku odbył się centralny zlot tego konkursu. Przygotowała program autorski z turystyki dla jednej z pierwszych w regionie klas turystycznych — w II LO im. Mikołaja Kopernika we Włocławsku (1993-1997). Chętnie dzieliła sie swoją wiedzą dotyczącą krajoznawstwa, turystyki, pisała artykuły do "Poznaj swój kraj" i do "Biuletynu Przewodnickiego", prowadziła kronikę koła przewodników, jej autorstwa jest znaczna część ksiązki pt. 100 lat oddziału Kujawskiego PTK/PTTK we Włocławku 1908-2008  (Włocławek 2008).
     Krajoznawstwo i turystyka stanowiły dominantę jej zainteresowań, nie były jednak jedynymi dziedzinami działalności. należała również do Polskiego Towarzystwa Geograficznego (od 1960 roku), Włocławskie Towarzystwo Naukowe (od 2003 roku), Towarzystwa Miłośników Włocławka (od 1988 roku i po reaktywacji TWM w 2004  roku. Pod koniec życia angażowała się w działalność Uniwerstytetu Trzeciego Wieku.
     Zdobyła liczne uprawnienia kadry PTTK, takie jak: Organizator Turystyki (1967), Pezwodnik Turystyczny PTTK (1975), Przewodnik Turystyki Pieszej (1978), Instruktor Krajoznawstwa Regionu (1979), Instruktor Przewodnictwa (1993), Instruktor Krajoznawstwa Poski (1993), Znakarz Szlaków Nizinnych — na terenie województwa kuawsko — pomorskiego (2000).
     Została wyróżbniona: Krzyżem Orderu Odrodzenia Polski (Kawalerskim w 1984 roku, Oficerskim w 2001 roku, Złotym Krzyżem Zasługi (1975), Medalem 40-lecia Polski Ludowej (1984), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1981), Nagrodą Specjalną Ministra Oświaty i Wychowania "za wybitne osiągnięcia w pracy dydaktycznej i wychowawczej" — 1987, odznaką Zasłużony Działacz Turystyki (srebrną -1979, złotą — 1983, odznaką Zasłużony Działacz Kultury (1988), odznaką Za zasługi dla województwa włocławskiego (1986), tytułem "Zasłużony dla Włocławka (1983), złotą odznaką Polskiego Towarzystwa Geograficznego (1987), złotą odznaką TWK (1987). Przyznano jej wiele wyróżnień w dziedzinie krajoznawstwa i turystyki m.in. Honorową Odznakę PTTK (srebrną — 1978, złotą — 1983), złota odznakę Zasłużony w pracy PTTK wśród młodzieży (1982), tytuł Honorowy Przewodnik Turystyki Pieszej (1999), medal 50-lecia PTTK (2000), odznakę Zasłużony Instruktor Krajoznawstwa (2007), odznakę Zasłużony Przewodnik PTTK (2008), złotą odznakę PTSM (1984). 16 IX 2005 roku na XVI Walnym Zjeździe PTTK w Warszawie Polskie Towarzystwo Turystyczno — Krajoznawcze wyróżniło ją najwyższą godnością, jaką może otrzymać osoba należąca do tej organizacji — została Członkiem Honorowym PTTK.
     Zmarła 2 IV 2011 roku we Włocławku. Została pochowana 7 IV 2011 roku na włocławskim cmentarzu komunalnym przy al. Chopina (kwatera 78/3/74N), żegnana przez licznie przebyłych nauczycieli, uczniów, członków PTTK (delegacje PTTK z wielu miejscowości, obecni byli przedstawiciele Zarządu Głównego i PTSM, "turystyczną rodzinę".
     18 II 1962 roku w kościele parafialnym w Lubaniu wzięła slub z Leszkiem Cieślakiem ur 1933, Oficerem Wojska Polskiego, nauczycielem, społecznikiem; z tego związu miała trzy córki  - Ewę ur. 1962, nauczycielka, działaczka społeczna, animatorka turystyki, Annę ur. 1964, nauczycielka matematyki i informatyki, zaangażowana w działalność ewangelizacyjną Kościoła Domowego, Elżbietę ur.1969 menager, bankowiec; doczekała się ośmiorga wnuków (Tomasza, Małgorzata, Teresa, Jan, Wojciech, Anna, Piotr, Franciszek).
     helena Cieślak była osobą znaną, cenioną, podziwianą i lubianą, dla wielu pozostała wzorem nauczycielki i działaczki społecznej (choć wzorem dalekim od stereotypu "działaczki"). Ceniono ją za kompetencje, talent organizacyjny: podziwiano jej aktywność, zaangażowanie w wielu przedsięwzięć, lubiano za bezinteresowność, skromność, życzliwość, delikatność, umiejętność tworzenia serdecznej, przyjacielskiej rodzinnej atmosfery.

Adam Andrzejewski

        Artysta, śpiewak operowy, tenor
 
     Urodził się 8 IV 1917 roku we wsi Głebockie koło Slesina na Kujawach. Był synem Józefa Andrzejewskiego i Franciszki z domu Matusiak. Miał pięcioro młodszego rodzeństwa: brata Czesława (1919-1991), oficera WP Stanisława (1922-1994), inżyniera mechanika, członka ruchu oporu w organizacji "Miecz i Pług", pseudonim "Stasinek"; siostry Sabinę (1925), pracownik umysłowy, Danutę (1930-2005), pracownik umysłowy i Jerzego Waldemara (1936), inżyniera mechanika.
     Rodzice przeprowadzili się do Włocławka w 1919 roku. Zamieszkali w domu przy ulicy Litewskiej  obecnie Łęgska 49. We Włocławku ukończył szkołę powszechną oraz Szkołę Zaowodową inż. Rolińskiego. Po uzyskaniu dyplomu mechanika precyzyjnego w 1935 roku rozpoczął pracę w Fabryce Manometrów Ciechurskiego, w której pracował do wybuchu II wojny światowej.
     Z braćmi Czesławem i Stanisławem we wrześniu 1939 roku brał udział w obronie Warszawy, a po jej zajęciu przez Niemców wrócił do Włocławka. W marcu 1940 roku został przesiedlony do Poznania i przymusowo zatrudniony w fabryce Telefunken, która mieściła się w podziemiach cytadeli poznańskiej. Tam wstąpił do organizacji "Miecz i Pług", przyjmując pseudonim "Mścisław". Bardzo przeżył aresztowanie mamy, którą wiosna 1944 roku żandarmi niemieccy zatrzymali na dworcu kolejki wąskotorowej we Włocławku za przewożenie ze wsi bochenka chleba, kawałka masła i kilkunastu jajek. Mamę osadzili najpierw w areszcie Kriminalpolizei, róg Tumskiej i ulicy Brzeskiej, a potem w więzieniu przy ulicy Karnkowskiego, obecnie Wojska Polskiego. Do czasu wyroku mama razem z innymi więźniarkami była wożona platformą zaprzężoną w konie do Celulozy, do strugania obałków. Pracowała tam od godziny 6 rano do 18 wieczorem. Po wyroku osadzoną ją w więzieniu we Wronkach, gdzie przebywała aż do wyzwolenia. Wróciła w marcu 1945 roku.
     W tym samym miesiącu przyjechał do Włocławka Adam Andrzejewski i podjął pracę w fabryce manometrów.
     Jednak jego pasją był śpiew. Przed wojną i po wyzwoleniu śpiewał w chórze katedralnym we Włocławku. mając absolutny słuch, wychwycił fałszujące dźwięki piszczałek organowych i w uzgodnieniu z władzami katedralnymi, opracował konstrukcję i wykonał własnoręcznie na podwórku domu przy ulicy Łęgskiej 49, gdzie mieszkał z rodzicami i częścią rodziny dmuchawę powietrza z napędem elektrycznym do organów. Dmuchawa sprawdziła się i chyba długo służyła, podnosząc w porównaiu ze starym urządzeniem, jakość brzmienia instrumentu.
     Ponieważ we Włocławku nie miał możliwości rozwijania zdolności wokalnych, w 1946 roku wyjechał do Łodzi i tam rozpoczął naukę śpiewu. Najpierw były to lekcje prywatne, a następnie kształcił głos w konserwatorium u słynnego profesora Brzezińskiego, który przed wojną uczył śpiewu Jana Kiepurę.
     W 1952 roku Adam Andrzejewski został zaangażowany do Opery Śląskiej i zaczął występować na scenie operetkowej w Gliwicach. Debiutował partią Schuberta w Domku trzech dziewcząt. Potem śpiewał partię Alfreda w Zemście nietoperza oraz Daniła w Wesołej wdówce. Po roku przeniósł się do Opery Wrocławskiej, gdzie zadebiutował rolę Kazimierza w Hrabinie Stanisława Moniuszki. Jednocześnie pracował w Estradzie Wrocławskiej, jeżdząc z koncertami po całym Śląsku. Pod koniec 1954 roku wrócił do Łodzi. Został zaangażowany w Operze i Estradzie. W operze śpiewał partię Alfreda w Traviacie.
     W związku z zamiarem utworzenia przez władze Bydgoszczy stałej sceny operowej w tym mieście, przyjechał do Bydgoszczy w połowie 1956 roku. Na tę decyzję wywarły niemały wpływ słowa zachęty młodszej siostry Danuty Sakiewicz i brata Jerzego Waldemara, którzy tam mieszkali. Został zaangażowany jako solista tenor Studia Opery i Operetki obecnie Opera Nova w Bydgoszczy. We wrześniu 1956 roku w przedstawieniu inaugurującym działalność tej sceny, śpiewał partię Franka we Flisie Stanisława Moniuszki. Na tle młodego zespołu, który stworzyła profesor Felicja Krysiewiczowa, był arystą w pełni dojrzałym.
     Na scenie Teatru Polskiego w Bydgoszczy, który studiu operowemu użyczył desek scenicznych aż do chwili wybudowania gmachu Opery Nova zaśpiewał szereg partii tenorowych, takich jak: hrabia Almaviva w Cyruliku Sewilskim Rossiniego (1957), Stefan w Strasznym dworze Stanisława Moniuszki (1958), Faust w Fauście Ch. Gounoda (1960), Jontek w Halce Stanisława Moniuszki (1961), Pinkerton w Madame Butterfly G. Pucciniego (1961).
     Mając z sobą gliwickie goświadczenia, świetnie radził sobie w operetkach, mimo że specjalnie za nimi nie przepadał. Był oklaskiwany między innymi jako hrabia Daniło w Wesołej wdówce, jako Barinkay i Ottokar w baronie cygańskim, Alfred w Zemście nietoperza, Orfeusz w Orfeuszu w piekle, książę Son Chong w Krainie uśmiechu, którą polubił najbardziej ze względu na piękne arie, treść oraz znakomitą muzykę, Hoffmann w Opowieściach Hoffmana, Gerald w Lakme, Radames w Aidzie, Don Jose w Carmen, Rudolf w Cyganerii, Turidu w Rycerskości wieśniaczej — w tej partii występował gościnnie w Operze Warneńskiej w Bułgarii. Śpiewał gościnnie również na scenach innych miast polskich m.in. w Łodzi, Krakowie. W 1963 roku został zaangażowany do Theater der Bergarbeiter w Senftenbergu. Śpiewał tam partie: Rudolfa w Cyganerii, Manrico w Trubadurze, Hryćki w Jarmarku Soroczyńskim, młynarza Klasa w Krzyku mew.
     Adam Andrzejewski do czasu wyjazdu na angaż do Niemiec bywał, na ile mu tylko czas pozwalał, we Włocławku, aby odwiedzić rodziców tam mieszkających oraz groby swej pierwszej żony i dwóch synów. Przebywając we Włocławku, bardzo często śpiewał we włocławskich kościołach, a szczególnie w katedrze, pieśni religijne przy akomaniamencie organów. 
     Zmarł nagle 1 III 1968 roku na atak serca i został pochowany na cmentarzu komunalnym we Włocławku, gdzie spoczywają jego rodzice oraz żona z synami.
     W 1940 roku  zawarł związek małżeński z Ireną Kaszubską. W listopadzie 1941 roku zmarł ich pierwszy syn. Po jego śmierci żona, chcąc być razem z mężem, zgłosiła sie do niemieckich władz o skierowanie do pracy w poznaniu, również w firmie Telefunken, na co Niemcy wyrazili zgodę. W 1944 roku przyjechała do Włocławka, by urodzić drugie dziecko. Zmarła przy porodzie, a ich drugi syn w parę godzin później. Adam Andrzejewski w 1947 roku w Łodzi ponownie wstąpił w związek małżeński z Urszulą z domu Dutkiewicz, z tego związku urodził sie syn Sławomir (1949) mieszkający obecnie w Płocku.
     W 1963 roku mieszkając w Bydgoszczy, rozwiódł się. Następny związek zawarł z bułgarską śpiewaczką —  solistką Opery Warneńskiej w Warnie — Marią Petkov Starosielską.