Osoby związane z Włocławkiem

Aleksander Barcikowski

        Lekarz chirurg, dyrektor szpitala.
 
     Urodził się 24 VI 1874 roku w Warszawie jako syn Aleksandra i Leokadii von Kurtz. Miał czworo rodzeństwa: Władysława (bankowiec warszawski), Emilię oraz Eugeniusza (adwokat i działacz PPS). Studia lekarskie ukończył na Uniwersytecie Warszawskim "cum eximialaude 23 XI 1900 roku. Do 1905 roku pracował jako chirurg w Szpitalu Przemienienia Pańskiego w Warszawie. Następnie jako lekarz został wcielony do armii carskiej i dostał się do niewoli niemieckiej. Po powrocie do Warszawy był asystentem oddziału chirurgicznego Szpitala Praskiego. W 1916 roku gen. Jan Beseler, ówczesny pruski generalny gubernator ziem polskich, skierował go na stanowisko dyrektora i ordynatora oddziału chirurgicznego Szpitala Św. Antoniego we Włocławku przy ulicy Toruńskiej 15 obecnie Wyszyńskiego, a w roku następnym otrzymał mieszkanie służbowe w domu Antoniego Śledzińskiego przy Durchfahrstrasse 3 ul. Przejazd obecnie plac Kopernika. W latach 1920 — 1930 mieszkał wraz z rodzinąw części pawilonu szpitalnego , następnie przeprowadził się na ulicę Cyganka 26, skąd w styczniu 1940 roku, jako niebezpieczny dla Rzeszy Niemieckiej, został wysiedlony do Guberalnej Guberni i zamieszkał w Warszawie. Do 1944 roku pracował w Ambulatorium Chirurgicznym Ubezpieczalni Społecznej przy ulicy Polnej. W tym czasie stracił w wypadku tramwajowym lewą nogę. Jako lekarz AK brał udział w powstaniu warszawskim, pracując na zmianę z dr. Tadeuszem Kaszubskim w zorganizowanym przez siebie szpitalu polowym przy ulicy Marszałkowskiej 71. Po upadku powstania został wywieziony do Krakowa , skąd po wyzwoleniu, w czerwcu 1945, powrócił do Włocławka. Po pięcioletniej pracy opuścił z przyczyn zdrowotnych Włocławek i udał się do swojej córki do Krakowa, gdzie 9 I 1951 roku zmarł na raka płuc. Został pochowany w rodzinnym grobowcu na cmentarzu komunalnym we Włocławku.
     Dr Barcikowski, jako dyrektor szpitala we Włocławku 1916-1930 , już w 1916 roku wraz z kilkoma miejscowymi lekarzami, petycję do ówczesnych władz niemieckich żądając bezpłatnego leczenia biedoty w kierowanej przez siebie lecznicy. Z jego inicjatywy, jako ordynatora oddziału chirurgicznego (1916-1939), poszerzono pomieszczenia szpitalne przeznaczone do wykonywania zabiegów chirurgicznych i zorganizowano tzw. "czystą" i "brudną" salę operacyjną. Dzięki jego staraniom przystąpiono w 1917 roku do remontu i przystosowania dla potrzeb szpitalnych bydynku przy ulicy Toruńskiej 16 (prawie vis a vis głównego budynku szpitalnego) i po roku zorganizowano tutaj 30 łóżek dla chorych zakaźnie (obecnie ten tudynek już nie istnieje). Był założycielem Kasy Chorych we Włocławku oraz jej domowym lekarzem. Pełnił też funkcję prezesa miejscowej Izby Lekarskiej i przewodniczącego Komisji Rozjemczej w tej Izbie. Należał do Włocławskiego Towarzystwa Szpitalnego. W latach 1945 — 1950 pracował w miejscowej przyszpitalnej Przychodni Chirurgicznej.
     Barcikowski jeszcze przed I wojną światową należał do PPS i m.in. 11 XI 1918 roku wraz ze swoim bratem Eugeniuszem rozbrajał Niemców we Włocławku. Był ożeniony z Marią Dunin — Markiewicz, z którą prowadził szeroką działalność społeczną we Włocławku i jego okolicy.

Ludwik Teodor Bauer

        Działacz gospodarczy, prezydent miasta
 
     Urodził się w 1851 roku we Włocławku i tu się kształcił. Prowadził intensywną działaność społeczną i gospodarczą. Był animatorem wielu pożytecznych poczynań na terenie miasta, które przyczyniły się do ożywienia i rozkwitu różnych dziedzin w zakresie oświaty, kultury i przemysłu. Z racji wielostronnej działalności oraz dużej ofiarności na cele społeczne zyskał sobie ogromne uznanie i szacunek mieszkańców. Nie szczędził czasu, zdrowia i sił, a nawet wielokrotnie własnych środków finansowych na potrzeby miasta. Ogromne zasługi położył przy budowie nowoczesnego gmachu szkolnego dla Włocławskiej Szkoły Handlowej obecnie Liceum Ziemi Kujawskiej. Był jednym z najreatywniejszych realizatorów tej inwestycji; przyczynił się do zgromadzenia środków na cele budowy i stał na czele komitetu organizacyjnego. Był również jednym z fundatorów i założycieli bursy uczniowskiej przy ulicy Botanicznej. Dzieki jego staraniom powstało we Włocławku kilka zakładów przemysłowych, dziś już nie istniejących. Dla potrzeb włocławskiego przemysłu i rolnictwa kuawskiego stworzył Włocławskie Towarzystwo Wzajemnego Kredytu, którego był prezesem. Później pełnił obowiązki prezesa Rady Banku Kujawskiego. Równocześnie znajdował czas i energię na pracę w innych miejscowych stowarzyszeniach oraz dla działalności w gospodarce komunalnej. W 1918 roku został pierwszym prezydentem Włocławka . Był m.in. prezesem Rady Opiekuńczej Włocławskiej Szkoły Handlowej, której był oddany bez reszty, nie szczędzając własnych środków finansowych na zakup budynku dla bursy uczniowskiej. Za zasługi położone dla miasta Rada Miejska Włocławka nadała mu godność honorowego obywatela. Za całość niezwykle pożytecznej działalności publicznej odznaczony został w 1925 roku Orderem Polonia Restituta. Zmarł 7 IX 1927 roku i pochowany został na włocławskim cmentarzu. Jego pogrzeb był spontaniczną manifestacją uczuć szacunku i hołdu licznych rzesz włocławian.

Stanisław Leszek Bagdziński

        Naukowiec, działacz społeczny, regionalista.
 
     Urodził się w 1935 roku we Włocławku, w rodzinie inteligenckiej, jako syn Zenona (ur. 1903) i Józefy (ur. 1906) z domu Papuzińskiej. Jego brat, Józef, urodził się w 1933 roku. Po ukończeniu szkoły podstawowej we Włocławku S.L. Bagdziński podjął naukę w miejscowym Technikum Ekonomicznym, w którym uzyskał świadectwo dojrzałości w 1953 roku. W tym samym roku rozpoczął studia w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Łodzi, w której, pod kierunkiem profesorów: E.Rosetta, T.Olszewskiego i J.Rachwalskiego, specjalizował się w dziedzinie ekonomiki przemysłu. W 1958 roku uzyskał tytuł magistra ekonomii i rozpoczął pracę zawodową na stanowisku inspektora w Narodowym Banku Polskim Oddział we Włocławku. W latach 1961-1963 pracował jako ekonomista w Toruńskich Zakładach Włókien Sztucznych Delegatura "Kujawy" we Włocławku. W 1963 roku objął stanowisko przewodniczącego Miejskiej Komisji Planowania we Włocławku, a w 1975 roku przewodniczącego Wojewódzkiej Komisji Planowania we Włocławku: funkcję tę pełnił do 1978 roku.
     Z chwilą utworzenia w 1975 roku w wyniku nowego podziału administracyjnego Polski, województwa włocławskiego został powołany na stanowisko wicewojewody włocławskiego, które piastował nieprzerwanie do 1988 roku. Równolegle z wykonywaną pracą zawodową w Urzędzie Miejskim we Włocławku przygotowywał rozprawę doktorską pt. "Przemiany struktury funkcjonalno-przestrzennej układu osadniczego", pod kierunkiem prof. T.Olszewskiego, którą obronił w 1974 roku przed Radą Wydziału Ekonomiczno — Socjologicznego Uniwersytetu Łódzkiego, uzyskując stopień naukowy doktora nauk ekonomicznych.
     Szczególną aktywność naukową rozpoczął w latach 80. XX wieku. Jego badania koncentrowały się na zagadnieniach polityki lokalnej i regionalnej. W latach 1978 — 1986 był członkiem Komitetu Badań Rejonów Uprzemysłowionych Polskiej Akademii Nauk.
     Stopiń naukowy doktora habilitowanego otrzymał w 1985 roku , po przedstawieniu rozprawy pt. "Funkcja średniej wielkości miasta w rozwoju społeczno-ekonomicznym". Dalsza aktywność prof. S.L. Bagdzińskiego zaowocowała jego udziałem w pracach badawczych i naukowych wielu prestiżowych, ogólnopolskich organizacji społecznych, instytutów i komitetów naukowych. W latach 1985 — 1989 piastował funkcje członka Państwoej Rady Gospodarki Przestrzennej, a w latach 1993 — 1995 był konsultantem Komitetu Prognoz "Polska w XXI wieku", dzialającego przy Prezydium PAN. Od 1992 roku zasiadał również w Komitecie Zagospodarowania Przestrzennego Kraju przy Prezydium PAN. Od 1991 rok był aktywnym członkiem Rady Naukowej Europejskiego Instytutu Rozwoju Regionalnego i Lokalnego Uniwersytetu Warszawskiego oraz członkiem Europejskiego Stowarzyszenia Ekonomistów Śroodowiska i Zasobów Naturalnych. W 1993 roku powołany został na członka Podkomitetu Polityki Regionalnej i Rozwoju Obszarów Wiejskich przy Komitecie Ekonomicznym Rady Ministrów.
     Profesor Bagdziński przyczynił się także do utworzenia przez WTN pierwszej w regionie wyższej uczelni społecznej, pod nazwą Wyższa Szkoła Pracy Socjalnej , przekształconej w 1997 roku w Wyższą Szkołę Humanistyczno — Ekonomiczną. Od chwili utworzenia w WSHE pełnił w niej funkcję przewodniczącego Rady Naukowo — Programowej, a także prowadził zajęcia ze studentami.
     Pełniąc funkcję prezesa WTN, przyczynił się do znacznego wzmocnienia prestiżu Towarzystwa zarówno wśród społeczności lokalnej, jak i na terenie całego kraju. Dowodem rangi Towarzystwa  w działalności społecznego ruchu naukowego było zorganizowanie (1996), z jego inicjatywy, zjazdu przedstawicieli regionalnych towarzystw naukowych z całego kraju. Dzięki posiadanym umiejętnościom organizatorskim zgromadził wokół towarzystwa wielu cenionych i oddanych działaczy społecznych.
     Profesor Bagdziński za swoją długoletnią pracę naukową i społeczną odznaczony był m.in. : Złotym Krzyżem Zasługi (1974) , Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1979) oraz Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1987).
     Profesor Stanisław Leszek Bagdziński zmarł 21 IX 1997 roku we Włocławku i został pochowany na cmentarzu komunalnym. Ożeniony w 1962 roku z Wiesławą z domu Malinowską, nauczycielką i wychowawczynią, pozostawił syna Marcina, absolwenta Wydziału Rehabilitacji AWF w Poznaniu.
 
Stanisław Kunikowski Włocławski Słownik Biograficzny WTN